Vorige week had ik maar één flinke wandeling gemaakt en heb mee voorgnomen om deze week meer te lopen. Vanmorgen met Annemarie op stap, nou dat viel tegen alles wat zeer kan doen deed zeer. Gigantische kramp voor op mijn scheenbeen en na een kwartier al een blaas die op springen stond.
Na een lekker stuk te hebben gelopen was ik de kramp eigenlijk wel kwijt maar ja die blaas hé. Nu liepen we toch in het veld en alleen op ruime afstand waren twee heren aan het werk, Annemarie zou de boel in de gaten houden en ik zou snel een plas doen. Nou dat heb ik geweten, ze keek inderdaad heel keurig naar één kant maar was even vergeten dat er van de andere kant ook mensen konden komen. Daar stond ik in de blote billen dubbel gevouwen van het lachen, kon ik natuurlijk nooit meer stoppen met plassen. Uiteindelijk alles snel en rommelig opgehezen en weer verder gelopen al lachend en giegelend over wat was gebeurt.
Al met al toch weer 10 km gelopen en mijzelf voorgenomen weer iedere dag te wandelen dan gaat het toch beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten